اش دوغی بپزم...

الان صبح جمعه است.

به عادت هر روز 6 صبح بیدار شدم. نخود لوبیای خیس داده رو گذاشتم بپزه برای یک آش دوغ مشتی.

چقدر از اول هفته که هوس اش کرده بودم منتظر جمعه بودم

پارسا روی تخت کنارم خوابیده . خوشحالم که خواب خوبی میبینه چون داره تو خواب بلند بلند میخنده.

همسرم پای کامپیوتر توی هال خوابش برده و مودم بی پاسوورد ما روشن مونده. دیشب رژیم یک هفته ای اش رو شکست و تا سیر شدن برنج خورد چون از اینکه تو این فقط یک هفته رژیم هیچ وزنی کم نکرده شاکی بود.

6 ماه پیش همسایه برامون یه خوراکی اورده بود که یادم نیست چی بوده ولی یادمه که پارسا ظرفش رو شکوند و من امروز و فردا کردم برا خریدنش. اول همین هفته که برامون کیک خونگی اورد سراغ ظرفش رو گرفت و من لو رفتم. مصمم تر شدم یه کاسه آش با ظرفش بهش بدم

پرستار پارسا همه سبزی ها رو پاک کرد و شست. نمیدونم چرا وقتی وظیفه اش رو انجام میده من فکر میکنم لطفی کرده در حق ام و زحمت زیادی کشیده و حتما  باید یه کاسه آش هم برای اون ببرم.

تا حالا چندین بار آش درست کردم ولی نمیدونم چرا این بار هی زنگ میزنم به مامانم که سبزی چی بخرم؟ چقدر ماست و کشک بریزم؟ شعله گاز رو کی کم کنم؟ کی رشته بریزم؟

.

.

یه وبلاگ پیدا کردم دارم تا اون ته ارشیوش رو میخونم. انگار خاطرات خودمه...

http://onceuponatime.blogfa.com/

یاد خودم در اوایل مادر شدن افتادم که گریه میکردم. به پسرم که خوابیده بود نگاه میکردم  و گریه میکردم. از فوران عشق و تعجب از قدرت خلقت و از دیدن کودک ناتوانی که باید ساعت های عمرم را بدهم تا قدش از من بلندتر شود ...واقعا هق هق گریه میکردم ها...

.

.

عاشق روزهای اردیبهشتی...

هوایش...

با یه ظرف اب و کمی نمک زیر درخت الوچه چیدن و خوردن...

مست بوی بهارنارنج با یه نخ و سوزن توی باغ و بعد گردنبند بهارنارنج به گردن ...

تمام این چیزها سالهاست که از من دورند.

میشود یک روز از اردیبهشت بروم شمال مثل قبل ها باشم؟

.

.

. پسرم دستش را توی خواب گذاشته روی دستم. خیالت راحت . امروز جمعه است و درس خواندن من تعطیل..