پارسا،گل پسر ما

عاشورا و تاسوعا دو سه روز اول دهه محرم خونه پدری ام بودیم. پارسا برای مراسم و شام با پدرجونش میرفت مسجد. یه شب هم خیلی اتفاقی رفتیم به مادربزرگم سر بزنیم که فهمیدیم دایی ام تو تکیه شام میده و هر چی زنگ میزدن هم موفق نشده بودن خبرش رو بدن. البته کلی از حرفا و خاطرات قدیم خاله ام خندیدیم. ته خاطراتش غم و بیچارگی بود ولی طرز بیان و خنده های خودش ما رو هم خنده مینداخت. از اینکه اون قدیما مادرشون ۵ تا بچه قد و نیمقد رو توخونه گلی قدیمی زیر کرسی و نور چراغ لامپا درحالی که خواب بودن تنها گذاشته بود و تو تاریکی زودرس یه روز زمستون رفته بود سرکوچه تا مراسم دسته روی رو نگاه کنه ومامان شیش ساله ام خاله ۴ ساله ام رو فرستاده بود تو خیابون دنبال ماردشو...

هم شش سالگی سن خاصی هست و هم یکسالگی...هر دو سکوی پرتاب به مرحله جدید زندگی. خدا را همیشه شکر میکنم . دختر کوچولوی ماه ام...مهسای من...یکساله شدنت مبارک. خواستمت و میخواهمت.همیشه چه باشم وچه روزی نباشم بدون که من دو تا شدم با تو. یک مادر کامل دیگه فقط برای تو..یک قلب و یک تمامیت برای تو .. پارسای من...پسری که هنوز بعد شش سال مثل روزهای اول با دیدنت دلم میلرزه و چشمم پر از اشک میشه از حس کامل قدرت ولطف خدا در اغوشم ................................ امسال تصمیم گرفتم خونه خودمون که همون پانسیون یه بیمارستان تو یه شهر مرزی کوچیک هست براتون جشن بگیرم. یه جشن کوچولو فقط با خانواده هامون برای هر دوتون.البته بابایی اولش مخالف بود. پس...