تو اسمونا

روزهای  اخر 2 ماهگی پارسا بود. مامانم چیزی نمی گفت ولی از  رفتارش با نوه اش  میفهمیدم که از اماده شدن ما برای رفتن از پیششون خیلی ناراحته.  یادمه صبح زودی که راهی فرودگاه شدیم چه غمگین نگاهمون میکرد. 

اين هم عکس هاي از خونه مادرجون و پدرجون..نيني من چه اخمو!!!

پدرجون و مادرجون عاشق نيني ما

پارسا تو اطاق مجردي ام تو خونه پدري

 پسرم با کلي کتاب معرفت شناسي دايي جون

عمو من و پارسا و پدر جون رو رسوند فرودگاه. کلی از ساک و وسایل رو شوهرم قبلا برده بود.

پارسا تو فرودگاه زل زده بود به مانیتور بزرگ راهنمای پرواز. حتما تو دلش کلی ذوق کرده بود ولی هنوز بلد نبود با خنده یا صدا دراوردن احساسشو بروز بده.

نینی تو راه بغل پدرجونش بود و بهش پستونک دادیم تا گوشش نگیره.

وقتد رسیدیم بابایی منتظرمون بود... بعد 2 ماه برگشتم خونه... بابایی کمی تغییر دکوراسیون به هال داده بود و کلی وسایل اطاق نینی رو هم چیده بود

پدرم 2-3 روزی پیش ما بود و بعد رفت و مامانم میگه از دلتنگی نوه اش که بهش عادت کرده بود ، چند روزی بهم ریخته و ناراحت بود...

و اما من موندم و  بچه داری رو شروع کردن ....

6 ماه مرخصی زایمان از دانشگاه گرفتم ولی از ترس عقب افتادن دروس عملی تصمیم گرفتم پارسا که 3 ماهه شد برگردم سر درس و مشقم تو بیمارستان... پس شروع کردیم به گشتن دنبال کسی که در نبود من از نینی مواظبت کنه....

از اون روزها یادم میاد که تمام 24 ساعت وقتم رو بچه میگرفت. البته الانم همینه ولی دیگه اون دل پیچه ها رو نداره و شکمش هم راحت تر کار میکنه و شیرین کاری های بامزه اش هم سرگرمم میکنه.

غذای کمکی دادن کلی وقتم رو میگیره و تازه اصلا نمیتونم از کنارش جم بخورم چون نق نق کنان دنبالم چهار دست و پا میاد.

بعضی وقتها به مامانای خونه داری که با فراغ خاطر سرووقت بچشون هستن حسودیم میشه.

پارسا جونم.. عزیز دلم... همه خوشی های دنیا رو برات میخوام.